ROZDZIAŁ 11: Chcesz, żebyśmy byli czymś więcej? 

TORI:

Od samego rana siedzieli przed domem. Kenny zdążył zawieść mnie do szkoły, zanim się pojawili. Tyle dobrego. Moi przyjaciele nie dawali mi spokoju, zasypując mnóstwem pytań o Justinie. Mówię tu oczywiście o Sabie, Dinie i Avanie.  A najbardziej denerwujące było to, że pytali jak to jest być gwiazdą gazet. Miałam na tyle szczęścia, że fotoreporterzy nie mieli moich danych, choć bardzo się tego obawiałam, oni jak się postarają, znajdą wszystko, czego potrzebują, a w obecnej chwili, jedyne co było im potrzebne, to moje nazwisko. Dziś miałam ostatnie zajęcia, resztę dni muszę spędzić na nauce, przygotowując się do egzaminów, które pozwolą mi dostać się do drugiej klasy. Właśnie, wczoraj wieczorem rozmawiałam z Justinem na temat tego wszystkiego. On zaczyna trasę koncertową, chciał, żebym pojechała z nim. Tylko problemem jest to, że ja nie mogę, mam szkołę, pracę, nie mogę tego od tak rzucić i jeździć z nim po świecie. Oczywiście, że tego chcę, ale chcę też mieć coś w życiu, skończyć to co zaczęłam. Nie podjęliśmy jeszcze decyzji w tej sprawie. Dostałam od Scootera kilka propozycji, a mianowicie:

a)     Rzucić to wszystko w cholerę i jechać z nimi.

b)     Pozostać w Los Angeles, pracować, uczyć się i co któryś weekend przylatywać do Justina.

c)      Mieć prywatnych nauczycieli, być z Justinem w trasie i na koniec zdać tylko egzaminy, bez chodzenia na zajęcia.

d)     Zostać w Los Angeles i utrzymywać kontakt telefoniczny.

Muszę zdecydować się na jedną z tych opcji, do dnia koncertu, rozpoczynającego dalszą część trasy. Myślicie, że to łatwy wybór? Pff... to jest trudniejsze niż nauka chodzenia czy jazdy na rowerze. Nie mam zdania, dlatego poprosiłam Scoota o czas. Ta decyzja odmieni całe moje życie, Saba powtarza ciągle, że to wielka szansa dla mnie. Nie potrafię zrezygnować z tego co mam, z tego na co tyle pracowałam i nie potrafię zrezygnować z Justina.

 

Westchnęłam opierając łokcie na ladzie. Ci ludzie mają dobrze, przychodzą, piją kawę i wychodzą. Nie muszą się martwić takimi sprawami jak ja. Oni o niczym nie wiedzą. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, ludzie nie zdawali się zwracać na nic uwagi. Wyprostowałam się i zauważyłam, że do kawiarni wszedł mężczyzna, luźno ubrany, z aparatem zawieszonym na szyi. Cholera jasna. Zerknęłam za siebie w poszukiwaniu moich przyjaciół, ale jak na złość nie było ich w pobliżu.

-         Dzień dobry – usłyszałam. Popatrzyłam na kolesia. Uśmiechnął się lekko.

Odchrząknęłam i posłałam mu słaby uśmiech.

-         Mogę w czymś pomóc? – spytałam, mój głos zaczynał drżeć.

-         Właściwie to tak – kiwnął głową – Otóż, kilkanaście dni temu był u was niejaki

Justin Bieber, wieczorem, kiedy kawiarnia powinna być zamknięta. Poszukuję dziewczyny, z którą stąd wyszedł. Czy wie pani może, kto tu wtedy przebywał? – przyjrzał mi się. Zmrużyłam oczy, jeszcze czego. Co on sobie myśli?

-         Przykro mi, ale jestem tu nowa i nie słyszałam nic na ten temat. – wzruszyłam

ramionami. Pokiwał głową i rozejrzał się po kawiarni.

-         Czy jest może ktoś, kto pracuje tu od dawna i wie coś na temat tego zajścia?

-         Nie, przykro mi. Jestem dziś sama – modliłam się w duchu, żeby żadne z nich

nie wyszło teraz z zaplecza.

-         No nic. Przyjdę kiedy indziej. Do widzenia – odwrócił się na pięcie i zniknął za

drzwiami. Zakryłam twarz ręką i oparłam się o ladę. To się nazywa mieć szczęście. Napiłam się wody, czułam, że zaraz zemdleje, było mi słabo. Dina podeszła do mnie, machała swoim telefonem.

-         Widziałaś? – podsunęła mi go pod nos. Zmarszczyłam czoło.

-         Co to? – spojrzałam na nią.

-         Twitter, czytaj – kiwnęła. Wzięłam od niej telefon i zaczęłam czytać od góry, do

końca:

@sylabiebs: @justinbieber chcemy twojego szczęścia. nie chcemy, żebyś drugi raz przechodził przez to samo. nie pozwolimy oby ktoś cię znowu skrzywdził.

@justinbieber: @sylabiebs wiem, że chcecie mojego szczęścia. proszę, zrozumcie, że właśnie ona sprawia, że jestem szczęśliwy. ona mnie nie krzywdzi, krzywdzą mnie wasze komentarze, które piszecie na jej temat. jestem załamany czytając to co myślą o tym Beliebers. wiem, że chcecie mojego dobra, pozwólcie mi żyć normalnie. proszę, zaakceptujcie moją decyzję, zaakceptujcie to co robię.

@sylabiebs: @justinbieber Beliebers się o ciebie martwią. spróbuj nas zrozumieć. akceptujemy każdą decyzję, tylko nie potrafimy zaakceptować kogoś, przez kogo możesz cierpieć. 

@justinbieber: @sylabiebs nie. to WY spróbujcie zrozumieć MNIE.

-         Co.to.jest. – oddałam jej telefon. Wzruszyła ramionami.

-         Justin odpisał fance to co myśli o tym wszystkim. One tego nie rozumieją –

pokręciła głową. – Ona mu coś tam jeszcze napisała, ale to były jego ostatnie słowa. Więcej nic nie napisał. Nawet powstała akcja „Kim jest ta dziewczyna.” Ale uwierz mi, nie chcesz czytać, co oni tam wypisują. – posłała mi współczujące spojrzenie. Kiwnęłam głową. Nie chciałam się tym załamywać. Ta rozmowa dała mi do zrozumienia, że one są zazdrosne. Żyją czymś, czego nigdy nie będą miały. Nie chcą pozwolić mu na miłość, bo każda z nich wierzy, że kiedyś nadejdzie taki dzień, w którym to Justin wybierze jedną z nich. Muszą zaakceptować to, że tak się nie stanie. Ciekawe, co zrobią gdy będzie chciał się ożenić. Świat zwariuje.

Chciałabym to wszystko zrozumieć, wytłumaczyć, ale tak się nie da. To jest właśnie najgorsze w tym wszystkim. Ludziom nie da się przetłumaczyć.

-         Och, zapomniałabym – odezwała się Dina – Była tu w sobotę taka dziewczyna.

Pytała o ciebie.

-         Co jej powiedziałaś? – spojrzałam na nią. To musiała być Rose. 

-         Że wyjechałaś, a co miałam powiedzieć? – zmarszczyła czoło.

-         Nie, nic. Dobrze, dzięki – poklepałam ją po ramieniu i weszłam na zaplecze.

-         Tori! – zapiszczała Saba. O nie. Uniosłam jedną brew do góry – James

przyjeżdża na weekend – zaklaskała w ręce. James to starszy brat Sabiny. Ma 20 lat. Nie ma między nami dużej różnicy, no ale w końcu jest starszy.

-         Super – przytuliłam ją. Stęskniłam się za Jamesem, był też jak mój starszy

brat. Lubiłam go. – Będzie nocował u nas? Na jak długo przyjeżdża?

-         No, a gdzie ma nocować? Jeśli ciebie nie będzie, to będzie spał w twoim łóżku.

Chciał się zatrzymać cały weekend, będzie u nas w piątek. – uśmiechnęła się szeroko. W sumie to dobrze, przyda jej się ktoś do towarzystwa, kiedy mnie nie będzie. Tylko, przecież w poniedziałek mamy egzamin, James nie da nam się uczyć, a jak pójdę do Justina, to będę rozproszona, przez to, że tam będę. Dlaczego wszystko nie idzie po mojej myśli. – Śpisz dziś w domu? – spytała.

-         Um... nie wiem – wzruszyłam ramionami. – Justin przyjedzie po mnie o 20.

Nie wiem czy czegoś nie zaplanował.

-         Wiesz, powinnam mu podziękować za to, że pozbył się tej twojej fobii przed

końmi i namówił cię na jazdę. W końcu przysięgałaś mi, że nigdy na nie, nie wsiądziesz, a on to przełamał. Należą mu się gratulacje – zabiła brawo i poszła do lady. Uśmiechnęłam się i wzniosłam oczy do góry. Odwróciłam się w jej stronę, właśnie przecierała stoliki, a Avan chodził za nią i zakładał krzesła. Dina sprzątała przy ladzie. Ogarnęłam trochę na zapleczu i odwiesiłam swój fartuch. Zgarnęłam wszystkie książki do torby, zadzwonił mój telefon. O cholera to Bob. Podbiegłam do lady i pokazałam im na telefon bezgłośnie mówiąc BOB. Podeszli do mnie.

-         Tak? – odebrałam.

-         Tori, jesteście wszyscy? – usłyszałam jego głos.

-         Tak – kiwnęłam głową.

-         Proszę, daj na głośno mówiący. Chcę wam coś przekazać – powiedział.

Wcisnęłam na telefonie przycisk i położyłam go na ladzie.

-         Możesz mówić – powiedziałam.

-         Okej. Słuchajcie, wprowadziłem zmiany, co do waszych godzin pracy. Zaczęły

się wakacje, nie chodzicie już na zajęcia, więc trochę wam pozmieniałem, więc radzę słuchać uważnie – rządziciel – Dina, pracujesz w poniedziałek od 8 do 15, wtorek wolny, w środę tak jak w poniedziałek, czwartek od 15 do 20, w piątek jak w poniedziałek, a w sobotę i niedzielę od 12 do 18. Avan ty pracujesz od poniedziałku do środy od 8 do 15, w czwartek od 15 do 20, sobota i niedziela od 12 do 18, a piątki masz wolne.

-         Tak! O tak! – ucieszył się. No tak, będzie mógł imprezować.

-         Cicho, czytam dalej. – odezwał się Bob. – Sabina od poniedziałku do środy od

15 do 20, czwartek wolny, piątek od 15 do 20, a sobota i niedziela od 7 do 12. Tori, w poniedziałek i wtorek od 15 do 20, środa wolna, czwartek od 8 do 15, piątek od 15 do 20, a sobota i niedziela od 7 do 12. To wszystko i mam nadzieję, że się do tego dostosujecie. Wywieszę wam godziny na tablicy w magazynie, żebyście przypadkiem nie zapomnieli o swojej zmianie. Tori, masz specjalnie takie godziny, żebyś się nie spóźniała. Dobranoc – dźwięk zakończonego połączenia odbił się po całym pomieszczeniu.

-         Co za dupek – syknęłam. Pewnie i tak się będę spóźniać. Mogłabym spędzać

popołudnie z Justinem, ale nie, bo muszę pracować. Głupi Bob. Ugh. Schowałam telefon do kieszeni i wzięłam swoją torbę. Pożegnałam się z nimi i wyszłam na zewnątrz. Wieczór był dość chłodny. Czekaj, czekaj, zgodnie z nowymi godzinami mam jutro wolne. O tak! Tyle wygrać. Rozejrzałam się w poszukiwaniu samochodu Justina, ale nigdzie nie było go widać. Wróciłam do kawiarni, żeby nie marznąć.

-         Bieber cię wystawił? – spytał Avan.

-         Nie, spóźnia się. Ma przed domem obóz fotoreporterów – wystawiłam mu

język.

-         No to mu współczuje. Choć wiecie co, chciałbym zobaczyć, jak to jest być

rozchwytywanym przez fanki. – uśmiechnął się – Nie wiem czy wam mówiłem, ale zgłosiłem się na casting. Potrzebują ludzi, którzy chcą zagrać w serialu.

-         Och tak już to widzę – odezwała się Saba – Avan Jogia, obiekt westchnień

milionów nastolatek. Rozchwytywany aktor na całym świecie – powachlowała się teatralnie i zamrugała oczami. Wybuchliśmy śmiechem. Avan się nadąsał.

-         Jesteś zazdrosna, że ja coś osiągnę, a ty nie – wystawił jej język. – Po za tym, to

tylko zabawa – wzruszył ramionami.

-         Warto spróbować – uśmiechnęłam się.

-         I kto to mówi – Sabina zrobiła zeza w moją stronę. Wywróciłam oczami i

przestąpiłam z nogi na nogę, gdzie jest Justin? Spojrzałam na telefon, wskazywał 20:07. Spóźniał się siedem minut. Postanowiłam zaczekać jeszcze trzy minuty, jakby się nie zjawiał to zadzwonię.

-         Wszystko? – spytała Dina, rozglądając się. Było czysto, jak podczas otwarcia.

Wyszliśmy przed kawiarnię. Avan zamknął drzwi. Dina pożegnała się z nami i poszła na jakieś spotkanie. Saba i Avan, czekali ze mną na Justina, który przyjechał równo 20:10. Pożegnałam się z nimi, ściskając ich mocno i wsiadłam do samochodu. Rzuciłam torbę do tyłu i pocałowałam go w policzek.

-         Co cię zatrzymało? – spytałam.

-         Fredo i Lil byli u mnie wcześniej, straciłem poczucie czasu – wzruszył

ramionami. Kiwnęłam głową.

-         Dalej siedzą pod twoim domem? – spojrzałam na niego.

-         Kiedy wyjeżdżałem to ich nie było. Szybko się zwinęli. Chyba wystraszyli się

Kennego.

-         Właśnie, skoro o tym rozmawiamy. Przyszedł dziś do kawiarni taki dziwny

facet i pytał czy wiem coś o tym, że byłeś w Starbucks i czy znam tą dziewczynę, która z tobą była. – powiedziałam. Zmarszczył czoło i kiwnął głową, wzięłam to za znak, że mam kontynuować – Powiedziałam mu, że jestem nowa i nic o tym nie wiem. Chciał koniecznie dowiedzieć się czegoś o ‘tajemniczej’ dziewczynie. – wywróciłam oczami.

-         Musisz uważać. Oni potrafią znaleźć wszystko.

-         I tego się właśnie obawiam. Boję się, że znajdą moje dane. – pokręciłam głową.

Resztę drogi spędziliśmy w milczeniu. Kiedy podjechaliśmy pod jego dom, cóż było czysto. Żadnych reporterów, ani nikogo innego. Wysiedliśmy z samochodu i udaliśmy się do środka. Ruszyłam za Justinem do kuchni. Podszedł do szafki, otworzył ją i zerknął na mnie przez ramię.

-         Napijesz się soku? – spytał. Kiwnęłam głową. Po chwili postawił szklanki na

wyspie i nalał do nich soku pomarańczowego.  Upiłam kilka łyków i spojrzałam na niego. Uśmiechnął się i napił swojego. Dotknęłam palcem, jego szklanki i przechyliłam jeszcze bardziej. Sok strużkami rozlał się po jego białej koszulce. Odstawił szklankę i wytarł usta wierzchem dłoni. – Co to miało znaczyć? – spytał.

-         Chciałam ci pomóc – uśmiechnęłam się, mrugając.

-         Jak szybko biegasz? – co? O co mu chodzi? Wyprostował się i do tego czasu

prawie zapomniałam jak onieśmielający może być.  Kiedy się odezwał... To był bardziej mrożący krew w żyłach szept. – Biegnij. 

Przygryzłam wargę  i odwróciłam się na pięcie w mgnieniu oka. Okrążyłam wysepkę kuchenną i szybko ruszyłam do salonu. Był tuż za mną, więc jako przeszkody użyłam kanapy. Odwróciłam się w jego stronę z szerokim uśmiechem na twarzy, dumna z tego jaką zaporę wybrałam. Intensywnie mierzył mnie wzrokiem, powoli zmierzając w moją stronę. Szybko obrałam przeciwny kierunek. 

-         Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać – uśmiechnął się rozbawiony, a ja

poczułam jak wzbiera we mnie... pożądanie. Jest taki przystojny. Spojrzałam na jego przemoczoną koszulkę i zauważyłam kilka prześwitujących tatuaży na jego torsie. Przechyliłam głowę i zdałam sobie sprawę, że mnie rozprasza. Nie musiał nawet nic robić.

-         Nie czas teraz na pogaduszki. – chwyciłam poduszkę z kanapy i rzuciłam w

niego. Wbiegłam po schodach na górę i spojrzałam przez swoje ramię, by zobaczyć, czy jest blisko. Był. Cholera, szybki jest. Wdrapałam się na ostatni schodek i szybko wskoczyłam do małego gabinetu. Przez jakiś czas było cicho.

Otworzyłam lekko drzwi i wyjrzałam na zewnątrz. Nie było go. Zachichotałam sama do siebie. Czułam się jak małe dziecko. Drzwi do jego pokoju były zamknięte, więc to, to pomieszczenie obrałam jako mój kolejny cel. Najciszej jak umiałam, uchyliłam drewnianą powłokę i wślizgnęłam się do środka. Bezdźwięcznie zamknęłam za sobą drzwi, nie chcąc zdradzić miejsca mojej kryjówki. Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się do wnętrza pokoju, tylko po to, żeby dostrzec Justina, stojącego na przeciwko mnie. Serce zaczęło bić mi szybciej, kiedy ruszył w moją stronę. Zrobiłam krok do tyłu i natknęłam się na drewnianą płytę. 

-         Chyba wisisz mi nową koszulkę. – spojrzał w dół i lekko odciągnął materiał od

swojej skóry. Chwycił za moją brodę uwalniając wargę z pomiędzy moich zębów. Czułam, że zaraz chyba dostanę zawału.  

-         Chcesz nową koszulkę? – przełknęłam nerwowo ślinę.

-         Wydaje mi się, że nosimy inny rozmiar – Zaśmiał się cicho i spojrzał w dół na

moją klatkę. No co ty nie powiesz. Chwycił moją twarz w obie swoje dłonie, zmuszając mnie żebym spojrzała w jego płonące, zdeterminowane oczy. Westchnęłam głośno, a jego usta powędrowały w dół. Całował mnie. Mocno. Jego język między moimi wargami. To wszystko działo się tak szybko. Czułam się lekko zmaltretowana. Jego ręce przytrzymywały moje nadgarstki, tuż nad moją głową. Przygryzł moją dolną wargę i wypuścił ją z pomiędzy swoich zębów, zanim spojrzał na mnie z góry. Nie odsunął się. Nie. Jego ciało przylegało do mojego. Oboje z trudem łapaliśmy oddechy. Jego ciemny wzrok nieustępliwie nie opuszczał mojej twarzy, puścił moje nadgarstki, w rezultacie czego moje dłonie opadły na jego ramiona. Wzdrygnęłam się lekko uświadamiając sobie, co by się mogło stać, gdyby nie przerwał. Uśmiechnął się do mnie i objął mnie w talii.

-         Powinieneś przebrać koszulkę – powiedziałam, kiedy chciał się przysunąć

jeszcze bliżej mnie. Uśmiechnął się i odsunął ode mnie. Zwinnym ruchem ściągnął ją z siebie i rzucił pod drzwi od łazienki. Znowu się przybliżył i objął mnie w talii, niepewnie położyłam dłonie na jego nagim torsie. Uśmiechnął się znowu. Wyczuwałam jak jego mięśnie się napinają pod wpływem mojego dotyku. Czy to teraz było moje? W końcu jest moim chłopakiem, tak czy nie? Nie spytał mnie o to wszystko. – Um... twoja mama pytała, czy jesteśmy razem – mruknęłam. Uniósł jedną brew do góry, wyraźnie rozbawiony.

-         I co jej powiedziałaś?

-         Że jesteśmy przyjaciółmi – złączyłam usta w cienką linię. Justin próbował

powstrzymać się od śmiechu. – Chcesz, żebyśmy byli czymś więcej? – spytałam.

-         A nie jesteśmy? – uniósł jedną brew. Przygryzłam dolną wargę i wzruszyłam

ramionami – Jeśli się zgodzisz, możemy być czymś więcej – uśmiechnął się.

-         Zgadzam się – szepnęłam głośniej. Pocałował mnie w nos, na co ja go

zmarszczyłam. Z jego ust wydostał się cichy chichot. Pochylił się i znowu złączył nasze usta. W moim brzuchu obudziło się stado motyli, miałam wrażenie, że latam. Tak, tak, bardzo dziwne, ale przyjemne uczucie. Wsunęłam palce w jego włosy, znowu przyparł mnie do drzwi. Po chwili odsunął się ode mnie z cichym mlaskiem. Uśmiechnęłam się do niego.

-         Powinnaś iść spać – opuścił swoje ręce i odsunął się. Co? O co mu do cholery

chodzi? Teraz akurat chce wyjść? Nie pozwolę mu na to.

-         Zostaniesz dopóki nie zasnę? – uniosłam jedną brew. Pokiwał głową.

Przybiłam sobie mentalnie piątkę. – Masz może jakąś koszulkę...

-         Oczywiście – zniknął w garderobie, po chwili pojawił się z ubraniami. Podał mi

koszulkę, zamknęłam się w łazience, oparłam o drzwi i zjechałam w dół. O matko. On jest niesamowity. Zgodził się zostać, spać ze mną. Aww...