ROZDZIAŁ 10: „Tajemnicza dziewczyna.”

TORI:

-         Gotowa? – wsadził głowę do pokoju. Właśnie włożyłam buty. Pokiwałam

głową. Miałam na sobie pudrową sukienkę bez ramiączek z czarnym pasem w talii. Włosy rozpuściłam. Byłam bez makijażu, nie miałam tu swoich kosmetyków. Chciałam jakoś wyglądać na dzisiejszym obiedzie. Miał przyjść tata Justina z dzieciakami i jego mama. Musiałam się jakoś prezentować. Wszedł do pokoju, ciągle na mnie patrząc. – Wyglądasz pięknie – uśmiechnął się. Na mojej twarzy pojawiły się rumieńce. Cholera jasna, Bieber!

-         Dziękuję, ty też się nieźle prezentujesz – powiedziałam, machając ręką w jego

stronę. Miał na sobie spodnie khaki i białą koszulę z rękawami podwiniętymi do łokci. Szczerze? Wyglądał zabójczo. Jego włosy sterczały dziś na wszystkie strony. Nie wiem jak on to robił, ale zawsze wyglądał seksownie. Potrząsnęłam głową. O czym ty myślisz, Tori? Złapał mnie za rękę i oboje ruszyliśmy do schodów. Mimo obcasów, nadal byłam niższa.

Po wczorajszym oglądaniu filmów, nie obudziłam go. Chciałam żeby trochę odpoczął. Zostawiłam go w sali kinowej i rozejrzałam się po domu. On jest naprawdę wielki. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale ciekawość wzięła nade mną górę. Faktycznie ten dom ma wiele sypialni. Jedna była nieco poburzona, to w niej Justin spędzał ostatnie noce, bo jego pokój zajmowałam przecież ja. Ma w domu gabinet, studio do nagrań. Byłam nawet w garażu i obejrzałam jego samochody. On jest jak zwyczajny nastolatek. Serio.

Weszliśmy do jadalni, gosposia właśnie kończyła nakrywać do stołu. Rodzice Justina mieli przyjść za pół godziny. Dowiedziałam się, że często zaprasza ich na niedzielne obiady i chce, abym była gościem na dzisiejszym. Nie mogłam mu odmówić, mówił to z taką radością, że byłoby mi go szkoda, gdyby posmutniał.

Spojrzałam na stół. Był zastawiony owocami, stały też świece i kwiaty. Jak na obiedzie w restauracji. Serio. Popatrzyłam na Justina, uśmiechał się szeroko. Był wyraźnie zadowolony. W pewnym momencie usłyszeliśmy krzyki. Jazzy i Jaxon wbiegli do jadalni rzucając się na Justina. Prawie go przewrócili. Za nimi wszedł Jeremy, a chwilę później pojawiła się piękna kobieta. To musiała być Pattie. Justin miał rację, naprawdę była piękna. Loki opadały jej na ramiona, miała na sobie śliwkową, satynową sukienkę. Uśmiechała się szeroko. Justin przytulił ją mocno i pocałował policzek. Odwrócił się do mnie.

-         Mamo, to jest Victoria. – wskazał  gestem ręki.

-         Miło mi panią poznać – wyciągnęłam do niej rękę.

-         Ja nie ściskam rąk, ja przytulam – powiedziała i objęła mnie. Nie ukrywam,

byłam nieco zaskoczona – I proszę mów mi Pattie – dodała, odsuwając się ode mnie. Kiwnęłam głową z uśmiechem. Jazzy i Jaxon siedzieli już przy stole. Dołączyliśmy do nich. Jeremy siedział na honorowym miejscy, po jego prawej Justin, a po lewej Pattie z Jaxonem. Ja siedziałam koło chłopaka, a obok mnie Jazzy, która co chwilę mnie zaczepiała. Na obiad zjedliśmy żeberka w sosie słodko-kwaśnym z ziemniakami, a na deser był jabłecznik. Wszystko było naprawdę pyszne. Dużo rozmawialiśmy, o tym co się dzieje, o tym co stało się wczoraj i ostatnio.

Po obiedzie wyszliśmy do ogrodu. Jeremy i Justin biegali za Jaxonem i Jazzy, bawili się w chowanego. Ja i Pattie siedziałyśmy przy stoliku, popijając zimną lemoniadę. Przyglądałam się Justinowi, był zadowolony. Uwielbiał swoje rodzeństwo.

-         Jesteście razem? – usłyszałam pytanie Pattie. Złożyłam usta w dzióbek po

jednej stronie, po czym je oblizałam.

-         Jesteśmy przyjaciółmi. – uśmiechnęłam się.

-         Wiesz, że on nie ma łatwego życia? – spojrzałam na nią. Patrzyła na mnie z

troską, jakby się czegoś obawiała.

-         Wiem – westchnęłam – Zauważyłam przez te ostatnie tygodnie, że nie jest mu

łatwo. Zwłaszcza po tym co się wydarzyło wczoraj. Na początku myślałam, że jest jak wszyscy – poprawiłam sukienkę, Pattie pokiwała głową – Ale, kiedy wpadł do tej kawiarni i zaczęliśmy rozmawiać, zauważyłam, że jest zupełnie innym człowiekiem, różni się od tego co próbują pokazać media. Jest naprawdę niesamowitym chłopakiem. Jest zabawny, dobry, przyjazny, opiekuńczy. Odkąd się poznaliśmy, ciągle mnie zaskakuje. – znowu na nią spojrzałam – Nie miałam o nim dobrego zdania. Kiedy opowiedział mi o sobie, o tym wszystkim co go otacza, z czym musi się zmagać, zrozumiałam, że za szybko wyciągnęłam wnioski. To co o nim myślałam, a to czego się dowiedziałam to zupełnie dwa różne światy. Wiem jakie są konsekwencje tego, że się znamy, widujemy. Nie obchodzi mnie jego praca, czy to kim on jest. Mnie obchodzi to co on ma w środku. Lubię tego chłopaka, który codziennie ze mną rozmawia i jest sobą. Nie udaje kogoś kim nie jest.

-         Doskonale cię rozumiem – kiwnęła – Widzisz, my na początku nie mieliśmy

nic. Sami musieliśmy się do tego dostosować, oswoić z tym wszystkim. Z początku wydawało się to świetne. Sława, fani, ale to zaczęło przeradzać się w jakąś obsesję. – pokręciła głową – Teraz nawet ja nie mogę wyjść z domu, bo jestem atakowana przez jego fanki. – uśmiechnęła się słabo, jakby chciała powiedzieć, że to jest męczące – Wiedzę, że Justin cię lubi. Zawsze, kiedy go widziałam z dziewczyną, była sławna, to co chodziło im po głowach, było nie z tego świata. Ty jesteś inna – który raz to słyszę? – Wiesz czego chcesz i nie obchodzi cię to co on ma, obchodzi cię tylko on, jego osoba. Jeśli zgodzisz się na to wszystko media nie dadzą ci żyć. Będziesz prześladowana. Uwierz mi, wiem co mówię. – westchnęła – Jesteś mądrą dziewczyną i wiem, że podejmiesz właściwą decyzję. Boję się tylko tego, że nie będziesz mogła wytrzymać tej presji, jaką niesie ze sobą Justin.

-         Też się tego boję – szepnęłam, spoglądając w stronę chłopaka. Skakał na

trampolinie z Jazzy, trzymając na rękach Jaxona. Po chwili cała trójka leżała zwijając się ze śmiechu. Niechętnie to przyznam, ale Pattie miała rację. Mogę nie wytrzymać tego wszystkiego. Gorzej będzie, jak przyjdzie mi podjąć właściwą decyzję.

-         Jeżeli się zgodzisz na to wszystko – położyła swoją dłoń na mojej – Pomogę ci.

Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Uwierz mi, będziesz tego potrzebować, bo wiem jaki Justin czasami potrafi być nieznośny – zachichotała. Uśmiechnęłam się. Jeszcze nie poznałam go od tej strony.

-         Dziękuję – spojrzałam jej w oczy. Kiwnęła głową z uśmiechem.

-         O czym rozmawiacie? – nawet nie zauważyłyśmy, kiedy podszedł do nas

Justin. Usiadł między nami, był lekko zdyszany.

-         O wszystkim i o niczym. – powiedziała Pattie.

-         A konkretnie? – uniósł jedną brew i spojrzał na mnie. Za to ja zerknęłam na

Pattie, uśmiechnęła się do mnie.

-         O tym jaki byłeś słodki, jak byłeś mały – odparła.

-         Mamo... – jęknął. – Serio? Nie macie innych tematów. Ja nie jestem słodki –

zakrył twarz dłonią. Zaczęłyśmy się śmiać. Justin spojrzał na mnie i zmrużył oczy. Próbował grać groźnego? Czyżby zapomniał o naszej rozmowie nad basenem? Sam się mnie pytał czy jest słodki. Wystawiłam mu język, na co zmarszczył czoło – Na twoim miejscu zacząłbym uciekać. – oblizał usta. Cholera. Zrzuciłam szpilki i puściłam się biegiem przez ogród, piszczałam jak szalona. Wiedziałam, że mnie złapie byłam dla niego za wolna. Przebiegając obok trampoliny, skręciłam w stronę basenu. Cholera, nie miałam drogi ucieczki, w co ja się wkopałam. Schowałam się za gigantycznym pniem wierzby, wierząc, że mnie nie widział. Ale na próżno, bo chwilę później stał już przede mną, opierając dłonie na pniu, po obu stronach mojej głowy.

Zrobił krok w moją stronę, ale mój refleks zadziałał natychmiastowo. Wszystko dzięki jego onieśmielającej obecności. Cofnęłam się. Nie wydawało się to robić na nim najmniejszego wrażenia. Mimo wszystko byłam zaskoczona, gdy przycisnął mnie do pnia. Oddech uwiązł mi w gardle, kiedy jego ciało pożądliwie przyparło do mojego. 

Byłam uwięziona między nim, a drzewem. Musiało to dziwnie wyglądać. Czułam korę wbijającą mi się w plecy, tak, to była bardzo niewygodna pozycja. Spojrzałam mu w oczy, jego źrenice były rozszerzone, miał nierówny oddech. Przeniosłam wzrok na jego usta w momencie, kiedy je oblizał. Po chwili znowu spojrzałam mu w oczy. Powoli zbliżał swoją twarz do mojej, moje serce zaczęło walić jak szalone, miałam wrażenie, że wyskoczy mi z piersi. Musnął moje usta, a ciarki przeszły mi po całym ciele.

Chciałam więcej. Znowu oblizał usta i uśmiechnął się pod nosem, po czym znowu się pochylił i złączył nasze wargi. I w tym momencie wokół nas wybuchły fajerwerki. Miał takie miękkie usta. Jego ruchy były powolne i zmysłowe. Przeniósł dłoń na moją talię, za to ja owinęłam ręce na jego karku, wsuwając palce w jego włosy. To nic, że bolały mnie plecy, to nic, że byłam na boso, to nic, że w ogrodzie byli jego rodzice i to nic, że z każdej strony otaczali nas ochroniarze. Liczyło się tylko to co było między nami. Udało nam się i nikt tego nie przerwał. Odsunął się ode mnie powoli, oboje oblizaliśmy usta. Czułam jak policzki zaczynają mi się czerwienić. Uśmiechnął się pod nosem. Zabrałam ręce z jego karku i spojrzałam mu w oczy, wpatrywaliśmy się w siebie, jakbyśmy mogli wyczytać coś z oczu. Pochylił się i oparł czoło o czubek mojego, nasze nosy się stykały. 

-         Nie powinienem tego robić – prawie szeptał. Co on do cholery wygaduje? Nie

czuł tego co ja, te iskierki, fajerwerki, Bieber! Ogarnij dupę i pocałuj mnie jeszcze raz, do cholery. No i co ja miałam odpowiedzieć?

-         Um... – nie mogłam nic z siebie wydusić, zabrakło mi słów, serio. Cholera,

akurat w takim momencie? Czułam coraz większą gulę, formującą się w moim gardle.

Co jest ze mną nie tak? Właśnie pocałował mnie prawdopodobnie najprzystojniejszy nastolatek na ziemi, a ja nie mogę wydusić z siebie słowa.

-         Powinniśmy wracać, zanim się zorientują, że nas nie ma – odsunął się ode

mnie. Już to zrobili, geniuszu. Wracaj tu, przytul mnie i pocałuj jeszcze raz! Uśmiechnął się lekko i minął mnie, kierując się w stronę tarasu. Odetchnęłam i oparłam się o drzewo, ale szybko odskoczyłam, czując wbijającą się korę w plecy. Przeczesałam ręką włosy i ruszyłam jego śladami. Jazzy i Jaxon skakali na trampolinie, a Jeremy i Pattie zawzięcie o czymś dyskutowali. Nie było przy nich Justina. Tak, najpierw mnie całuje, a później ucieka. Tchórz.

-         Gdzie Justin? – spytałam wkładając na stopy, moje czarne szpilki.

-         Wszedł do środka – Jeremy machnął ręką w stronę drzwi – Mówię ci, że tak

będzie.... – weszłam do salonu. Justin wyglądał przez okno. Miał dłonie w kieszeniach spodni. Od tyłu wyglądał jak biznesmen. Naprawdę, gdybym go nie znała, na pewno bym tak pomyślała.

-         Coś się stało? – spytałam. Och co za głupie pytanie. Uderzyłam się mentalnie w

czoło. Przed chwilą się całowaliście i ty zadajesz mu takie głupie pytanie. Tori, ręce opadają. Odwrócił się w moją stronę i kiwnął głową na stolik przed kanapą. Usiadłam na niej i spojrzałam na stolik. Leżało na nich kilkanaście gazet. W każdej, na pierwszej stronie były zdjęcia z wczoraj. Justin na koniu, mnie nie widać. Justin wychodzi pochylony ze stadniny, mnie nie widać. „Bieber ma nową dziewczynę?”; „Bieber na przejażdżce z nową dziewczyną.”; „Idol nastolatek wybrał tą jedyną?”. No cholera jasna. Te nagłówki nie mają najmniejszego sensu, nie wiem jaki idiota je wymyśla. Przejrzałam zdjęcia. Nie na każdym byliśmy razem, ale nie widać mojej twarzy, ludzie mnie nie znają. Tyle dobrego. Złożyłam gazety na kupkę i wstałam z kanapy. Powoli podeszłam do Justina i stanęłam obok niego. Co on takiego ciekawego widział na tej ulicy?

-         Czy to znaczy, że nie możemy się spotykać? – spytałam. Wzruszył ramionami.

-         Jeśli tylko ty tego chcesz. – mruknął nie patrząc na mnie. Nie chcę. Ale to co

może się stać, przeraża mnie. Między nami będzie dobrze, ale media i jego fanki nie dadzą nam żyć. – Jeśli chcesz, możesz odejść. Nie chcę, żeby zniszczyli ci życie – odezwał się po chwili, nadal się w coś wpatrując.

-         Spójrz na mnie – odwróciłam się do niego przodem, zrobił to samo i spojrzał

mi w oczy – Nie chcę odchodzić – położyłam dłoń na jego policzku. Zamknął oczy. Stanęłam na palcach i pocałowałam go delikatnie. Iskierki. Na jego ustach pojawił się słaby uśmiech. Oparł czoło o moje i objął mnie w talii, poczym mocno do siebie przytulił. Oparł brodę na mojej głowie, oddychałam jego cudownym zapachem. Wiem, że to nie będzie łatwe, ale warto spróbować.

                                                            ~~~~~~~~~~~

-         Tori, dwie czarne espresso! – krzyknęła Saba. Zabrałam się za zaparzanie

kawy. Od trzech godzin siedziałam w kawiarni. Opowiedziałam wszystko Sabinie. Była podniecona tym, że jestem w gazecie. Nie wiem co w tym było fajnego.

W prawdzie resztę wczorajszego dnia, gdy Justin odwiózł mnie do domu, po wyjściu jego rodziców, spędziłam w łóżku rozmyślając o tym, czy podjęłam właściwą decyzję. Kiedy powiedziałam Sabinie o pocałunku, zrobiła z nas oficjalną parę. I chyba nią byliśmy, od momentu, gdy powiedziałam Justinowi, że nie chcę odejść. Jak na razie decyzja okazała się właściwa, ale na jak długo? To jest bardzo dobre pytanie. Na szczęście media nie nękały Justina i paparazzi nie wysiadywali pod jego domem, ale poinformował mnie dziś rano, że dostał mnóstwo pytań na twitterze odnośne tego, kim była ta dziewczyna ze zdjęć, wytłumaczył im, że jestem tylko przyjaciółką, na szczęście nie ujawniając moich danych. Gdyby to zrobił, dziś byłabym pewnie martwa.

Kiedy dziś do pracy przyszedł Bob, musiałam odbyć z nim rozmowę na temat weekendu. Wkręciłam mu, że tata jest poważnie chory, udało mi się go przekonać. Zgodził się nawet puścić nas wszystkich wcześniej do domu, więc pracę kończyliśmy o 18. Wszyscy byliśmy ogromnie prze szczęśliwi, nawet Justin, który poinformował mnie, że ma na wieczór pewne plany, związane oczywiście ze mną.

-         Tori pośpiesz się, zaraz zamykamy – szturchnęła mnie Saba, wyrywając z

zamyślenia – Myślisz o swoim chłopaku? – uśmiechnęła się słodko. Wywróciłam oczami. Wariatka. Weszłam na nią na zaplecze i pozbyłam się fartuszka. Poprawiłam bluzkę i wzięłam moją torbę. Związałam włosy na czubku głowy, w niechlujnego koczka i machając do wszystkich wyszłam z kawiarni. Słońce jeszcze świeciło, było dziś naprawdę ciepło. Wyciągnęłam z torby okulary i włożyłam je na nos. Kiedy podniosłam głowę, biały samochód zatrzymał się przede mną. Wsiadłam do środka i wrzuciłam torbę do tyłu. Pochyliłam się i pocałowałam Justina w usta.

-         Gdzie mnie zabierasz? – spytałam. Włączył się do ulicznego ruchu i zmienił

biegi. Spojrzał w lusterko – Ktoś nas śledzi?

-         Nie. To tylko Kenny. Chciałem, żeby był w pobliżu. – wzruszył ramionami. –

Jak ci minął dzień? – spytał po chwili.

-         Um.. nudno. Na zajęciach nic ciekawego, w pracy też nic. A  tobie?

-         Chyba tak samo. Siedziałem w salonie, wymyślając co dziś moglibyśmy zrobić.

-         I co wymyśliłeś? – spytałam.

-         Zobaczysz za chwilę – skręcił w lewo. Uśmiechnęłam się do niego i poprawiłam

okulary. Po jakimś czasie zatrzymaliśmy się na dużym, ale prawie pustym parkingu. Justin włożył na nos swoje Ray-Bany i wysiadł z samochodu. Podążyłam za jego przykładem i rozejrzałam się. Czy on sobie ze mnie żartuje? Byliśmy w wesołym miasteczku przy plaży. Serio? Przecież  tu jest masa ludzi i w dodatku jego fanki i mogą być sępy(czytaj papparazzi). Złapał mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę wejścia. Kenny był tuż za nami.

-         Czy to na pewno dobry pomysł? – spytałam, ściskając mocniej jego rękę.

-         Tak. Zaufaj mi – pocałował mnie w głowę. Dobra, mamy okulary, może nas nie

rozpoznają. Nie byłam tego pewna, no ale ufałam mu. Przeszliśmy przez łuk wejściowy i znaleźliśmy się między mnóstwem ludzi i kolejek. Kolorowe światełka migały jak szalone. Ludzie się bawili, jakby nie było jutra. Justin pociągnął mnie do szeregu ludzi, ustawionych w kolejce na największą atrakcję parku.

Kiedy nią zjechaliśmy, uwierzcie, byłam nieźle napowietrzona. Przez cały czas miałam otwartą buzię, bo się śmiałam i krzyczałam. Udaliśmy się na mniejszą kolejkę, a kiedy z niej zeszliśmy Justin pociągnął mnie w stronę plaży. Dochodząc do piasku, ściągnęliśmy buty i trzymając się za rękę ruszyliśmy brzegiem, pozwalając wodzie oblewać nasze kostki. Słońce powoli zachodziło, wszystko wyglądało pięknie, jak w jakimś filmie.

 

-         Pięknie – uśmiechnęłam się, unosząc głowę, żeby spojrzeć na niego. Pocałował

mnie w usta. Przytuliłam się do niego i popatrzyłam przed siebie. Po jakimś czasie zatrzymał się i zawołał Kennego.

-         Co się stało? – spytał ochroniarz.

-         Możesz to na chwilę potrzymać? – Justin nie oczekując odpowiedzi podał mu

nasze buty, Kenny tylko pokręcił głową. Bieber odwrócił się do mnie tyłem i lekko przykucnął – Wskakuj – powiedział. Zrobiłam co kazał. Złapał moje nogi pod kolanami, a ja owinęłam ręce wokół jego szyi.

-         Jesteś szalony – powiedziałam całując go w ucho. Niósł mnie na barana po

plaży. Szedł z szerokim uśmiechem na ustach. Poprawiłam mu okulary i pocałowałam go w szyję.

-         Możesz mnie nie rozpraszać? Próbuję cię nieść – powiedział.

-         Czy ty właśnie stwierdziłeś, że jestem ciężka?

-         A czy ja coś takiego powiedziałem? – próbował naśladować mój głos.

Zaśmiałam się, a on do mnie dołączył.

-         Nie. Nie powiedziałeś – pocałowałam go w policzek – Możesz mnie już

postawić? – spytałam. Puścił mnie, kiedy dotknęłam stopami piasku, poczułam się pewniej.

-         Chcesz już wracać? – złapał mnie za rękę. Przygryzłam wargę i pokręciłam

głową. Kilka niesfornych kosmyków łaskotało mnie po twarzy. Przysunął się do mnie, odgarnął włosy z mojej twarzy i lekko pocałował w usta. Jestem zakochana. To oficjalne. 
 

JUSTIN:

-         Jakim cudem? – spytał Scooter, już trzeci raz z kolei. Wywróciłem oczami. Ile

razy jeszcze zada to pytanie. – Dlaczego nie uważałeś?

-         Myślisz, że nie mam lepszych rzeczy do roboty, jak rozglądanie się za tymi

dupkami? – warknąłem. Byłem nieźle wkurzony. Kiedy dzisiaj rano wpadł do mnie Scoot, rzucił we mnie kilkunastoma gazetami, gdzie na każdej pierwszej stronie były wczorajsze zdjęcia z plaży. Jak spacerujemy, trzymając się za ręce, jak biorę Tori na barana, później jak ją niosę i jak wracamy za rękę do samochodu. Dobrze, że nie było ujęć z pocałunkami. Hm... mieliśmy okulary, jeżeli ktoś nie widział nigdy tej dziewczyny, to nie będzie wiedział, że to ona. Fanki od rana nie dawały mi żyć, twitter oszalał na tym punkcie. Nie dają mi spokoju i zasypują pytaniami, kim jest „tajemnicza dziewczyna” Ugh... nawet tak wyglądają nagłówki w gazetach „Tajemnicza dziewczyna Justina Biebera”.

-         Powinieneś to zakończyć zanim będzie za późno – usłyszałem głos Scootera,

popatrzyłem na niego zdziwiony – Dlaczego tak na mnie patrzysz? – spytał. – Nie rozumiesz tego? Oni nie dadzą jej żyć, zniszczą jej życie, zabiorą jej prywatność, ona tego nie wytrzyma, Justin. Nie tylko ona będzie miała przerąbane. Będziesz na każdym kroku rozchwytywany i pytany o nią. Te sępy sprzed domu nie znikną przez najbliższe kilka dni. – wskazał na okno, spojrzałem w tamtą stronę. Ochroniarze od kilku godzin próbowali ich odpędzić. – Spójrz. Wiem, że znalazłeś kogoś, przy kim w końcu czujesz się szczęśliwy i możesz naprawić to co było z Seleną, ale to nie jest dobry pomysł, żeby wciągać w to Tori. Ona jest zwykłą dziewczyną. Nie jest sławna i nigdy nie będzie.

-         Ale mi na tym nie zależy. Ocknij się Scoot. Ona... ona jest dziewczyną przy

której wreszcie zapomniałem o tym całym gównie, jakie pisali na mój temat kilka tygodni temu. – podrapałem się po głowie – Spójrz. Już nie piszą, że biorę narkotyki czy chodzę pijany. Zajęli się inną sprawą. Ludzie na pewno o tym nie zapomnieli, a kogo obchodzi to czy mam dziewczynę czy nie. Przecież oni mają lepsze rzeczy do roboty niż czytanie o zakochanym nastolatku.

-         Zapomniałeś, co było z Seleną? Zapomniałeś jak zareagowały twoje fanki? Nie

pamiętasz? – pokręcił głową – One zwariowały na tym punkcie, groziły jej śmiercią, nękały ją tam, gdzie tylko się pokazała. Chcesz, żeby to samo spotkało Tori?

-         Nie – mruknąłem. Po części miał rację.

-         Właśnie. Dlaczego ona odeszła? Pomijając to jak się zachowywała w stosunku

do ciebie. – machnął ręką. – Odeszła, bo nie mogła wytrzymać tej całej presji wywieranej przez twoje fanki. One cię uwielbiają, nie pozwolą kolejnej dziewczynie cię zniszczyć.

-         Ale Tori mnie nie niszczy, ona....

-         Skąd możesz to wiedzieć? – przerwał mi – Skąd możesz wiedzieć co będzie za

kilka dni? Za miesiąc? Nie możesz. – pokręcił głową. Westchnąłem. – Wiem, że ona jest inna niż te wszystkie dziewczyny, ale ona też w końcu tego nie wytrzyma. – usiadł naprzeciwko mnie. – Chcę twojego szczęścia, Biebs.

-         To nie zabieraj mi Tori. – spojrzałem na niego.

-         Nie chcę ci jej zabrać. – potrząsnął głową – Boję się, że ona sama odejdzie.

-         Zrobi jak uważa. Co uważa za stosowne. Ale proszę, nie zabierajcie mi jej.

-         Nikt ci jej nie zabierze. – powiedział. Wstałem i okrążyłem salon, po czym

usiadłem na oparciu kanapy. Usłyszałem jak drzwi się zamykają i z holu wyłoniła się Victoria. Uśmiechnąłem się, ale kiedy podeszła bliżej, zauważyłem, ze jest wściekła. – Zostawię was – usłyszałem za sobą głos Scootera. 

 

-         Zrobiłeś to specjalnie – rzuciła we mnie gazetą. Spojrzałem na papier, zdjęcie z

wczoraj. Rzuciłem gazetę za siebie i zerknąłem na dziewczynę, stała kilka kroków ode mnie z rękoma założonymi na piersi. – Dlaczego? – w jej oczach pojawiły się łzy.

-         Nie wiedziałem, że tam są – powiedziałem – Sam dowiedziałem się dzisiaj rano

od Scootera. – potarłem dłonie o spodnie i oblizałem usta. Schowała twarz w dłoniach i pokręciła głową.

-         Co teraz będzie? – spytała cicho.

-         Chodź do mnie – wyciągnąłem do niej rękę, podniosła głowę i złapała moją

dłoń. Przyciągnąłem ją do siebie i przytuliłem mocno. – Wszystko będzie dobrze. Poradzimy sobie. Razem damy radę, tak? – pocałowałem ją w skroń. Pokiwała lekko głową. – Jak tu weszłaś? Przecież na zewnątrz jest pełno sępów.

-         Kiedy Kenny zobaczył mnie w taksówce, podbiegł, dał mi swoją bluzę i mnie

przyprowadził – wzruszyła ramionami. – Zdawali się mną nie interesować.

-         Chociaż tyle dobrego – założyłem kosmyk jej włosów za ucho. Wytarła swoje

mokre policzki i uśmiechnęła się lekko. – Wiesz, że trudno będzie stąd teraz wyjść? Siedzą tu od rana.

-         Trudno. Mam u ciebie jeszcze moje rzeczy. Zostały od weekendu. – pochyliła

się i złączyła nasze usta w słodkim pocałunku. Moje serce zabiło szybciej. To takie dziwne uczucie. Serio. Nigdy się tak nie czułem. Mam wrażenie, że zwariowałem. A może to tylko mój umysł płata mi figle. – Nie latają helikopterem nad domem, prawda? – spytała. Zaśmiałem się.

-         Nie. Dzisiaj ich nie ma, a co? – przyjrzałem jej się. Złapała mnie za rękę i

pociągnęła na zewnątrz. Zauważyłem Scootera, który kręcił się przy basenie rozmawiając przez telefon. Objąłem Tori od tyłu w pasie i oparłem brodę o jej ramię. Kiedy Scoot skończył rozmawiać, ruszył w naszą stronę.

-         Scoot, to jest Tori. – powiedziałem.

-         Ach... tajemnicza dziewczyna – uśmiechnął się – Miło cię widzieć. Słuchaj –

spojrzał na mnie. – Za trzy tygodnie masz koncert tutaj, w Los Angeles i od tego koncertu zacznie się dalsza trasa. Koniec wakacji, musimy wracać do pracy. Tydzień przed ściągamy do ciebie tancerzy, i resztę ekipy. Zaczniemy próby.

-         Spoko – odparłem. Pokiwał głową i spojrzał na Tori.

-         Cieszę się, że opanowałaś tego szaleńca – uśmiechnął się do niej i zniknął w

salonie. Tori odwróciła się do mnie przodem.

-         O co mu chodziło? – zmarszczyła czoło. Podrapałem się po karku.

-         O to co się działo ze mną, zanim cię poznałem – wzruszyłem ramionami.

-         A konkretnie? – uniosła jedną brew.

-         O to co się ze mną działo, po zerwaniu z Seleną – wymamrotałem. Objęła mnie

w pasie i podniosła głowę do góry, żeby spojrzeć mi w oczy. Pochyliłem się lekko i pocałowałem ją w usta, po czym przytuliłem ją mocno. Zdziwiłem się trochę, bo nie zapytała co się w tedy ze mną działo. Nie chciałem do tego wracać. Powoli o tym zapominałem, dzięki temu czułem się coraz lepiej. A ona sprawiła, że wszystko znowu nabrało kolorów. Jestem zakochany. To oficjalne.